Week 2!

(20-2 en 21-2) Woensdag en donderdag was het plan om naar het strand te gaan, echter ontbraken er twee dingen... mooi weer ... géén invloed op... en een beachbody.... wél invloed op... aangezien het geen mooi weer was (keiharde regen en onweer, erg wisselvallig), ben ik maar daar de dichtstbijzijnde sportschool gegaan. Goed gemotiveerd en zin om even lekker de ‘’gym’’ te hitte-n (dubbele betekenis haha).

Inmiddels gearriveerd bij de sportschool, vroeg ik mij af of dit nou een sportschool  of een sauna was.. dat gevoel ken je vast wel? In een sportschool  ga je er van uit dat er een airco aanwezig is.... dit was hier niet het geval.. wat je dan meestal doet is een raampje open... dat is hier natuurlijk uiterst effectief aangezien het buiten ongeveer 31 graden is...en ja... het raam stond hier wagenwijd open... 2 oefeningen, 6 flessen water en een uur verder (dat is normaal gesproken ‘’erg lang’’ voor 2 oefeningen) begaf ik mij maar naar de uitgang... ik vergeleek mijzelf met de plaatselijke bevolking die ook maar zonder enige zweetdruppels hun schema afwerkten. 

Presteren in deze omstandigheden zijn gewoon écht niet realistisch als je het klimaat van ons kikkerlandje gewend bent. Mijn beachbody kan ik inmiddels wel afschrijven begrijpen jullie?

Met het oog op de eerste stagedag heb ik dit weekend mooi gechilld. Paar kleine dingen doen voor mijn scriptie, filmpjes kijken, facetimen met het thuisfront etc... relaxen dus.

Maandag had ik mijn eerste stagedag. Ik werd opgehaald om 8 uur... of om 9 uur? Dat was voor mij even wennen...

Mijn eerste stageplek zou een privé ziekenhuis zijn (PKU Muhammadiyah Bantul). Eenmaal onderweg naar het ziekenhuis vertelden de mensen van de universiteit mij dat er studenten van Saxion op mij stonden te wachten. Ik legde hun uit dat het niet klopte, want zij (4 dames) zouden ruim een maand later komen. 

Tot mijn verbazing stonden er twee internationale studenten van Saxion op mij te wachten. Super fijn om eindelijk fatsoenlijk Engels te praten! Ik werd leuk ontvangen en werd gelijk verteld dat ik moest relaxen. Ik had namelijk veel vragen .. iets typisch Nederlands denk ik?

WAT een verschil in therapie vergeleken met Nederland. Hier komen de mensen binnen wanneer zij zin hebben! Is er niemand of heeft een therapeut even geen zin om een patiënt te behandelen?? ..dan gaan ze gewoon slapen... of een serie kijken!

Ik wist van te voren dat ik op het gebied van mijn fysiotherapeutische skills hier waarschijnlijk niet zoveel zou leren en mijn uitdaging dus ergens anders in moest gaan vinden. Met mij hebben ze hier ongeveer nog 12 stagiaires lopen, die allemaal meekijken tijdens een behandeling van één patiënt... heel apart. Zie de foto’s voor een impressie van hoe het er hier uitziet...

Ik had met mijzelf afgesproken niet dat ‘’slimme Nederlandse jongetje’’ te willen zijn die hier alles wel even zou verbeteren. Na een aantal dagen was ik het kijken wel zat en ben ik initiatief gaan nemen. Ze zijn hier in staat om een jaar lang een CVA patiënt te behandelen op de behandelbank met TENS (Transcutane Elektrische Neuro Stimulatie)... terwijl deze 49 jarige man weer wilde lopen! Ik heb de therapie opgepakt en de therapeuten (en studenten) keken hun ogen uit. Ik heb uiteraard gevraagd hoe ze het zouden vinden als ik de therapie zou oppakken en dat vonden ze juist goed! Inmiddels heb ik de studenten les gegeven over hoe wij het in Nederland doen...zoveel anders en zoveel meer evidence-based practice. In mijn optiek lopen ze hier echt mijlen ver achter.

Alles is hier chill, al ga ik een uur slapen... niemand die zich er druk om maakt..aan de ene kant erg wennen.. maar aan de andere kant zo mega chill.

Goed, die twee internationale dames (één uit Oostenrijk en één uit Ierland).. super leuke en gezellige dames! Dit heeft mijn leven hier in Yogya een stuk meer kleur gegeven... waar ik voorheen na stage of school gelijk mijn hotelkamer in dook, gaan we nu samen uiteten en naar barretjes wat drinken! 

Ik kwam er deze week achter dat een scooter echt nodig was om mijzelf te verplaatsen. Dit was ook voor mij de eerste keer dat ik geld zou pinnen. Ik geld pinnen om mijn scooter te betalen... en ja hoor...pinautomaat slikt mijn pinpas in... paniek paniek paniek... Ik naar het politiebureau, want ik dacht dat ik daar het meest serieus geholpen zou worden... je voelt het al aankomen... ze zaten mij gewoon uit te lachen en hun serie op hun telefoon verder te kijken... heel bijzonder! Ze spraken geen woord Engels en ze namen ook niet de moeite om mij te helpen. Achteraf ook niet zo slim van me om eerst naar de politie te gaan i.p.v. de desbetreffende bank. Conclusie is, 4 weken zonder bankpas (mijn ouders komen over 4 weken langs en brengen me een nieuwe pas). Een wat minder momentje van de week.. wat vervolgd werd door mijn eerste dagen ziek...diarree..buikpijn...hoofdpijn.. weinig slaap.. kloten dus. Afgelopen nacht ongeveer 30x uit bed gegaan vanwege de diarree.. shoutout naar mijn moeder die er wederom voor gezorgd heeft dat ik goed voorbereid op reis ben, ik had namelijk ongeveer 8 pakken diarreeremmers mee haha. Ik zou vandaag (vrijdag) nog naar een reggae feestje gaan bij een bar, echter laat mijn buik dat nog niet toe.. dus lekker het blogje aftypen en lekker slapen!

Selamat Tidur!